تاثیر ترکیبی تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین بر تظاهر پروتئین vegf در رت ها پس از انفارکتوس تجربی میوکارد

مقدمه: استاتین­ ها و تمرینات ورزشی ممکن است اثرات سودمند مضاعفی بر فرآیند آنژیوژنز متعاقب انفارکتوس میوکارد داشته باشند. بنا بر این، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرین استقامتی، داروی آتورواستاتین و ترکیب آن ها بر تظاهر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در عضله قلبی موش صحرایی نر پس از انفارکتوس تجربی میوکارد انجام شد.   مواد و روش ­ها: 45 سر موش صحرائی نر(10-8 هفته ­ای با میانگین وزن 10±230 گرم) به 5 گروه شم، کنترل، تمرین استقامتی، آتورواستاتین و تمرین+آتورواستاتین تقسیم شدند. انفارکتوس میوکارد به وسیله­ تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین(mg/kg 150) در دو روز متوالی القاء شد. مداخله­ دارویی و تمرین استقامتی 2 روز پس از انفارکتوس میوکارد شروع و به مدت 4 هفته تداوم یافت. جهت بررسی تظاهر vegf از تکنیک رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی استفاده شد. داده­ ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<0.05 و آزمون تعقیبی شفه تحلیل شدند. یافته­ های پژوهش: تظاهر vegf در گروه آتورواستاتین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود(p=0.006). تظاهر vegf در گروه های ترکیبی(تمرین+آتورواستاتین) و تمرین استقامتی در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود(به ترتیب: p=0.534 و p=0.055)، اما تظاهر آن در گروه ترکیبی(تمرین+آتورواستاتین) در مقایسه با گروه تمرین­ استقامتی(p=0.002) و گروه آتورواستاتین(p=0.001) به طور معنی داری بیشتر بود. بحث و نتیجه­ گیری: به نظر می رسد که ترکیب تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین نسبت به تمرین استقامتی تنها و نیز آتورواستاتین تنها اثر نسبتاً مطلوب­ تری بر افزایش تظاهر vegf و در نتیجه فرآیند آنژیوژنز پس از انفارکتوس میوکارد داشته باشد.